London 

 

 

 

 

 

            คฤหาสตระกูล WU
 

 

 

            ตระกูลเก่าแก่ผู้ประสบผลสำเร็จระดับต้นๆ ของโลก ด้านการทำธุรกิจจิวเวอร์รี่ การเดินเรือสินค้า น้ำมัน เสื้อผ้า หรือแม้แต่เครื่องใช้ไฟฟ้า  การสืบทอดธุรกิจยาวนานมาถึงรุ่นที่ 4 และกำลังจะเดินทางต่อไปยังรุ่นที่ 5 รอเวลาแค่ 1 ปีเท่านั้น เมื่อเขาพร้อมสมบูรณ์
 

 

 

            เหมือนมีแสงไฟนับร้อยนับพันดวงสาดแสงส่อง โปรยละอองกระทบร่างสูง เบื้องหน้ายังมีพรมสีเลือดนกทอดยาว สุดปลายทางมีผู้คนหลากหลายในท่วงท่าสง่างามยืนรอรับบุคคลที่กำลังก้าวเท้าเดินลงมาด้านล่าง เมื่อเขาคือบุตรชายคนเดียวของครอบครัว ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของผู้ทรงอิทธิพลรวยล้นฟ้า งานเลี้ยงนี้จัดขึ้นเพียงเพื่อจะส่งเขาออกจากอ้อมกอดไปอยู่อีกฝั่งทวีป
 

 

 

            ชายหนุ่มหล่อเหลา ใบหน้าเรียว คิ้วคมเข้ม ผมสีบลอนด์ทอง รูปร่างสูงโปร่ง สวมสูทหรูเข้าชุดสีขาวบริสุทธิ์ไม่มีแม้รอยยับย่นมุมขอบ เดินลงมาอย่างสง่างาม ส่งรอยยิ้มมุมปากโปรยให้สาวสวยภายในงานเล็กๆ เพียงแค่เขาพยักหน้าพวกเธอก็พร้อมพลีกายและทุกอย่างที่มีค่าให้ทั้งหมด O_o;
 

 

            ‘ลงมาแล้ว >//////<; หล่อมากเลยค่ะ, หล่อที่สุดเลยค่ะ, เขาจะต้องเป็นคู่หมั้นของชั้น, ต้องเป็นชั้นสิถึงเหมาะสม, ฯลฯ’ ถึงเขาจะหล่อเหลาหรือแสนดีแค่ไหนพวกเธอก็จะเห็นผลประโยชน์ของเขาควบคู่มาด้วยเสมอ

            “แม่ครับ ผมแค่กลับไปเรียนต่อนะครับทำไมต้องจัดงานเลี้ยงนี้ด้วย”

            “เพราะลูกคือลูกของแม่ไงจ๊ะ แม่ก็ต้องเลี้ยงส่งลูกสิ 1 ปีลูกกลับบ้านเพียงครั้งเดียวเท่านั้น อย่าขัดใจแม่นะ ยิ้มไว้ ตักตวงความสุขของลูกให้มากที่สุด” นั่นคือคำพูดแม่ของผม ผู้หญิงวัยกลางคน สวย เก่ง ฉลาด เธอคือนางพญาที่คุมอำนาจทุกอย่างในมือ

            “ครับแม่” ผมกระดิกนิ้วเรียกบริกรยกแก้วไวน์หรูมาเสริม แล้วนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน สังเกตรอบงานด้วยความน่าเบื่อหน่าย ความซ้ำซากจำเจของทุกครั้งที่กลับบ้าน ถูกอ้อมล้อมด้วยใบหน้าพลาสติกที่อวดโฉมประชันความงาม เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าที่สรรค์หากันมาเพื่อแย่งความโดดเด่นในงาน ทั้งงานจึงเหมือนคณะคาบาเร่ราคาสูงเดินโชว์ตัวกันไปมา -_-;

            “คุณอู๋ อี๋ฟานคะ ดิฉันขอแนะนำตัวหน่อยได้ไหมคะ” ผมพยักหน้าให้สาวสวยรูปร่างเซ็กซี่ รสนิยมดีคนหนึง ตอบแทนความมั่นใจอุตส่าเสนอตัวมาทักผม เธอจะมีดีอะไร “ดิฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของแบรนด์โคเชลค่ะ และแน่นอนดิฉันคือทายาท” เธอเยียดยิ้มอย่างมีมารยาท -_-; อ้าวคนสมัยนี้เขาไม่ต้องแนะนำชื่อกันแล้วเหรอ อืม …ลูกใครมาก่อนสินะ งั้นผมจะเรียกเธอตามที่เธอขอ

            “ยินดีที่ได้รู้จักครับแบรนด์โคเชล” ผมก้มหน้าให้อีกครั้ง เธอดูเหวอไปน่าจะเพราะผมไม่ถามชื่อเธอ

            “ดิฉันราชิเอล โคเชลค่ะ”

            “ครับ” ผมตอบแค่นั้น ล่ะสายตาจากเธอมาสนใจไวน์แก้วใหม่ เริ่มวนแก้วจากปลายนิ้วเพื่อเรียกรสชาติ สูดดมกลิ่นมอมเมา แล้วกระดกเข้าปาก รสชาติมันใช้ได้มากกว่าภาพตรงหน้าเยอะ หึหึ

            “ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ” เธอยังไม่ล่ะความพยายามจากผม

            “ตามสบายครับ” ผมหยักไหล่ เธอเบียดกายแนบชิดมาข้างๆ ผมเกลี่ยแก้มสวยให้เธอเคลิ้มเพื่อเข้าไปกระซิบใกล้ๆหูเธอ “ต้องการเซ็กหรือเงินครับ”

            “…ต้องการคุณสิคะ”










             “ไปไกลๆ” . . .