กฎข้อที่ 1 แรงโน้มถ่วง
 

            แม้ว่านิสัยส่วนตัวของนิวตัน จะเป็นคนที่ไม่ค่อยน่าคบเท่าไร แต่ผลงานที่เขาฝากเอาไว้กับชาวโลก ถือว่ายิ่งใหญ่มาก “แรงกิริยาย่อมมีแรงเท่ากับแรงปฏิกิริยาซึ่งมีขนาดเท่ากัน และมีทิศทางตรงข้ามกันเสมอ หรือแรงกระทำซึ่งกันและกันของวัตถุ 2 ก้อน ย่อมมีขนาดเท่ากันแต่มีทิศทางตรงข้าม” เหมือนแม่และผม แล้วผมก็คิดได้ว่าควรฝากอะไรไว้กับแม่ ^^;

 

            Hong Gong 08:00 Pm.
 

            “นายน้อยครับ โทรศัพท์ครับ” -_-; จะให้รับสายเวลานี้เหรอ ใครโทรมา

O_o; ผมกดโทรศัพท์รับสายทางไกล

            “ครับคุณแม่”

            “แม่โทรมาด้วยความเป็นห่วงว่าลูกอยู่บ้านของเราหรือยัง เห็นพ่อบ้านบอกว่าลูกใช้เวลาช้าไปสองชม.ธุรกิจช้าไม่ได้นะลูกรัก” โทรมาเช็คชัดๆ

            “ครับแม่ ผมอยู่บ้านแล้ว ขอตัวพักผ่อนนะครับ” ผมกดวางสาย

 

            “ทำต่อเลยครับ เอาผมสีนี้”

            ตอนนี้หัวผมเต็มไปด้วยอุปกรณ์ต่างๆที่ช่วยทำให้ผมสั้นลง และสีสันมันเปลี่ยนแปลงไป ผมให้พ่อบ้านเรียกนักออกแบบทรงผมมาที่บ้าน ออกแบบรูปลักษณ์ให้ผมใหม่ทั้งหมด ผมสีบลอนด์อยู่กับผมมานานเกินสี่เดือน น่าเบื่อหน่าย ต้องจัดการเปลี่ยนแปลงมันให้ดีขึ้น (y); สิ่งที่ผมทนไม่ได้คืออะไรก็ชั่งทำให้ความหล่อของผมดูน้อยลง
 

            “เรียบร้อยแล้วฮ่ะ”
 

            ผมมองกระจกบานใหญ่ ทรงผมของสั้นขึ้นรับกลับใบหน้าหล่อคม ผมสีน้ำตาลเข้มทำให้ผมดูเปลี่ยนไปเป็นผู้ชายที่มีรูปลักษณ์น่าค้นหามากกว่าผมสีบลอนด์ ผมพอใจกันมันมากเลยทีเดียว ...อืม เหมือนมันยังขาดอะไรไป คิ้วของผมยังเป็นสีบลอนด์อยู่
 

            “เปลี่ยนสีคิ้ว แล้วตกแต่งมันตามภาพนี้” ผมชี้ลงที่ภาพนายแบบหนุ่มรอยสักเต็มตัว คิ้วตกแต่งให้ขาดวิ่นเหมือนรอยบากของดาบคม เท่ดีผมชอบ ถ้าเขามีใบหน้าเหมือนผม คงจะดูดีกว่านี้เยอะ -_-;

            “พ่อบ้าน จัดเสื้อผ้าผมใหม่ทั้งหมดตามนี้” ผมวางนิตยสารเล่มเดิมให้เขาไป “พรุ่งนี้เช้าผมต้องได้” เขาก้มหัวให้ผมแล้วรีบเร่งเดินออกไป
 

            พ่อบ้านวัยใกล้ชราอยู่กับครอบครัวผมมาตั้งแต่ผมยังไม่เกิด เขาเป็นมือขวาของพ่อผมมาก่อนในวัยหนุ่ม พอแก่ตัวลงก็มาดูแลผมสินะ เป็นการทำงานที่เนิ่นนานดีแท้ แต่เพราะมีเขาอยู่ผมรู้สึกเหมือนทุกอย่างจัดการง่ายขึ้น ตั้งแต่เด็กจนโตผมก็แค่คิดแล้วสั่งมันออกไปก็จบ ก็จะได้ทุกอย่างตามที่ผมต้องการ แต่ต่อจากนี้ไปไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว เมื่อผมวางแผนบางอย่างไว้
 

            ผมไล่ดูรายชื่อโรงแรม บ้าน และคอนโดมิเนียมทั้งหมดที่แม่เป็นเจ้าของอยู่ สิ่งที่ผมต้องการคือห้องพักที่ไม่หรูหราแต่เอาให้ผมอยู่ได้สบาย แม่ผมตามหาไม่เจอเพราะมันใกล้และไกลจมูกเกินไป อ่า… ผมเลือกที่นี่แหละ! จัดการบันทึกที่อยู่และรูปถ่ายลงโทรศัพท์มือถือ
 

            จะหนีจากแม่ต้องมีเงิน และเงินนั้นไม่สามารถระบุตำแหน่งของผมได้ ผมเริ่มจัดการปัญหานี้ตั้งแต่ก่อนกลับบ้านคราวก่อน โยกย้ายบัญชีเข้าธนาคารกลางของประเทศหนึ่งที่ไม่เปิดเผยประวัติและติดตามเจ้าของบัญชีทุกอย่างจะเป็นความลับ ยกเว้นเมื่อผมแสดงตัวถอนเงินปิดบัญชี เรื่องนี้ทำให้ผมสะดวกขึ้น
 

            ปัญหาต่อมาลูกน้องแม่ พวกใกล้ชิดเท่านั้นที่รู้จักหน้าตาของผม เรื่องนี้แม่ผมพลาดเองที่ตั้งใจทำให้มันเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นเมื่อผมหายตัวไปทางเดียวที่จะตามผมคือการจ้างนักสืบ ไม่มีการลงข่าวประกาศหาอย่างแน่นอน เมื่อแม่รู้ที่อยู่ผมแน่ชัดเธอแค่เฝ้าระวังผมไว้เท่านั้น ผมอาจจะมีเวลาประมาณ 1 ปีพอดีที่แม่จะลากตัวผมกลับไป
 

            สิ่งแรกที่ผมต้องทำคือ ออกจากที่นี่เท่านั้น การรักษาความปลอดภัยภายนอกเข้มงวดมาก แต่รอบๆตัวผมไม่มี ผมสามารถเดินไปไหนมาไหนได้ในฐานะเจ้าของบ้าน เพื่อไม่ให้เขาเกิดความสงสัย ผมต้องไม่ใช้รถ และคำนวณเวลาการเข้าออกเปิดปิดของประตูใหญ่เมื่อรถเข้า กล้องวงจรปิดต่างๆ ซึ่งผมมีคนทำให้อยู่แล้ว เมดสาวคนหนึ่งที่เข้ามาดูแลผม ผู้หญิงเมื่อใกล้ชิดผู้ชายหล่อรวยเธอคงไม่ต้องการอะไรนอกจากความสัมพันธ์ ผมจัดการเธอและเลี้ยงดูเอาไว้มากว่าสองเดือนแล้ว เธอช่วยผมได้
 

            เมื่อผมออกไป ผมจะมุ่งหน้าสู่เป้าหมายได้ นั้นเป็นหน้าที่ของแฟนผม เมื่อผมติอต่อเขาไป ทุกอย่างก็พร้อม…

 

 

 

            Midnight.

ทุกอย่างก็เริ่มต้น …
 

ผมเดินออกมาข้างตัวบ้านตามปกติกับโค้ดยาวกันลม ทำเหมือนกับว่าข้างในผมคือชุดนอน เมดสาวของผมจัดกระเป๋าไปทิ้งไว้หน้าบ้านตามเวลาของการทิ้งขยะ เหมือนทุกอย่างปกติ สิ่งที่ผมต้องไม่ลืมคือ การเปลี่ยนหมายเลขและโทรศัพท์ ผมสั่งมันมาจากอินเทอร์เน็ต ถึงเอกสารทุกอย่างจะโดนตรวจก่อนเข้ามาในบ้าน แต่ถ้าจ่าหน้าซองถึงแม่ผมล่ะ แน่นอนมันปลอดภัยมาถึงผม
 

“ชั้นเองนะ นายมารออยู่หรือยัง?”

“รออยู่นานแล้วรีบๆออกมาล่ะ”
 

ผมกดตัดสายแฟน แล้วมองไปฝั่งตรงข้ามพยักหน้าให้เมดสาวของผม เธอรออยู่แล้ว ผมเดินวนไปตามทางที่เธอปิดกล้องวงจรปิดตามที่เรานัดกันไว้ เมื่อใกล้ถึงประตูหน้าบ้าน ผมก็แค่ยืนรอรถที่จะเข้ามา
 

แป๊ด !! … รถบีบแตรหน้าบ้านเสียงดังให้คนในบ้านรับรู้ กล้องวงจรปิดจะดับพอดีเมื่อรถเข้าไปในตัวบ้าน ผมมีเวลา 10 วินาทีในก้าวขาออกจากรั้ว

9 8 7 6 5 4 3 2 1 …0

ผมเดินออกมาซุ่มอยู่หลังต้นไม้ฝั่งเดียวกับกล้องมันอยู่บนหัวผมพอดี กล้องหน้าบ้านผมมี 12 ตัวแต่ละตัวใช้เวลาพักกล้องได้ 10 วินาที ผมต้องรอสัญญาณไฟสีแดงดับลงแล้ววิ่งไปหยุดหลังกล้องตัวใหม่ …วิ่ง!

9 8 7 6 5 4 3 2 1 …0

เป้าหมายของผมตอนนี้คือกล้องตัวสุดท้าย ก่อนถึงรถแฟนของผมจอดอยู่ สาเหตุที่แฟนผมต้องจอดรถไกลขนาดนี้เพราะ ถ้าเขามาจอดใกล้บริเวณบ้านจะถูกจับเลขทะเบียนไปสอบสวนทันที

9 8 7 6 5 4 3 2 1 …0

วิ่ง…! แล้วผมก็ถึงรถ

กรึ่บ! ประตูรถปิดพร้อมๆกับที่มันออกตัวทะยานด้วยความเร็ว ผมอยู่บนรถแล้วเรียบร้อย หอมแฮ็ก -_-;
 

“ใส่แว่นใส่หมวกสะ ออกนอกเขตแม่นายก่อนค่อยถอด”หมวกกับแว่นถูกโยนมาให้ผม แฟนผมใส่มันเรียบร้อย

“อื่ม”ผมทำตามที่เขาบอก
 

เราขับรถออกมาได้ไกลพอแล้ว แฟนผมถอดหมวกกับแว่นตาออก หน้าหวานสวยคล้ายกับเด็กผู้หญิงส่งยิ้มมาให้ผม
 

“จะไปที่ไหน” ผมส่งมือถือที่มีข้อมูลไปให้ ผมไม่ได้จะหนีไปอยู่ด้วยกัน เพียงแค่ผมเท่านั้นที่จะออกไปจากตรงนี้ แม่ผมรู้จักแฟนผมดี แต่ไม่รู้ว่าเราคบกัน ดังนั้นเขาจะได้ไม่เดือดร้อน เขาจะขึ้นเครื่องกลับทันทีพร้อมๆกับผมไปจากที่นี่ เวลาขึ้นเครื่องกับตั๋วเครื่องบินชั้นประหยัดเตรียมพร้อมหมดแล้ว (ชั้นประหยัดแค่ผม T.T;)

“เกาหลี! เหรอ?”

“เอ้อ”

“แอบไปหาได้ไหม”

“ได้สิ”

 

 

 
 

01:02 Am.
 

ผมยืนกอดแฟนไว้แน่น เพราะกว่าเขาจะมาหาผมได้ก็อีก 3 เดือนข้างหน้า เพราะเขาต้องเรียนสิ่งที่เขารัก ผมคงจะคิดถึงเขามากๆ มือผมแทบลงบนแก้มใสลูบไล้ไปที่ไรผม กดจูบลงบนแก้มนุ่มๆ วางมือไว้บนตัวตัวเล็กด้วยความเอ็นดู ไม่ใช่เพราะเขาเตี้ยหรอกครับ แต่เพราะผมสูงเกินไป เขาจับผมไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมหล่อใช่ไหมล่ะ ^^;
 

“เหมือนหล่อขึ้นนะ”เขาจับหน้าผมโยกไปโยกมา

“ลุคไหนก็หล่อ หน้ามันหล่อ”

“-_-; ฮ่าๆๆๆ”
 

หน้าเราเลื่อนเข้าหากันอย่างคุ้นเคย ปากแนบชิดกันด้วยความโหยหาลิ้นเล็กที่ถูกผมไล่ต้อนเสมอ เบี่ยงหลบไปมาอย่างน่าเอ็นดู แผงขนตาสวยๆหลับพริ้มมือเกาะไหล่ผมไว้แน่น ไม่นานจนเกินไป ผมถอนปากออก ร่างเล็กเบี่ยงหน้าหนีใบหน้าสวยเจือไปด้วยสีของลูกผับ น่ารักจังแฟนใครน้า ^^;
 

                        “ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าซ่าส์ให้มันมาก ใช้ชีวิตให้เต็มที่ล่ะอี๋ฟานตัวโต”

                        “ครับ ลู่หานตัวเล็ก”

           

                        ผมพยักหน้าให้ ตอนนี้ใบหน้าของผมสะท้อนที่ดวงตาของเขา  ผมหล่อมากจริงๆ! ผมยืนส่งให้เขาเดินเข้าไปก่อน แล้วผมก็แยกไปอีกทาง หัวใจของผมลุกเป็นไฟด้วยความตื่นเต้น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมโบยบินอย่างแท้จริง

 

 



 

            Seoul of South Korea

            และแล้วผมก็มาถึง…^^;
 

            มหานครที่ใหญ่ที่สุดของประเทศเกาหลีใต้มีประชากรประมาณ 10 ล้านคนและรอบนอกปริมณฑลอีก 25 ล้านคน ซึ่งเป็นบริเวณที่อยู่อาศัยซึ่งประกอบด้วยบริเวณมหานครอินช็อนและจังหวัดคย็องกี เกือบหนึ่งในสี่ของประชากรชาวเกาหลีใต้อาศัยอยู่ในโซลและชาวต่างชาติอีกประมาณ 275, 000 คน มาถึงตอนนี้ ผมคือหนึ่งในนั้น ผมไม่ได้รู้เรื่องพวกนี้จากเว็บค้นหาต่างๆ แต่ผมรู้จักเรื่องราวต่างๆในเอเชียเป็นอย่างดี เพราะการลงทุนต่างๆคือสิ่งที่ถูกปลูกฝังในหัวสมองมาตั้งแต่เด็ก ทางด้านตัวเลข การคาดคะเนและความแม่นยำ จำเป็นต้องมี สำหรับบุคคลธรรมดาสิ่งเหล่านี้คือความสามารถ แต่สำหรับฐานะแบบผม มันก็แค่บทเรียนทั่วไป
 

            เขตซอแดมุน คือปลายทางของผม แหล่งรวมนักศึกษามหาวิทยาลัย และวัยรุ่นของโซล ไม่ใช่ย่านที่จะมีใครรู้จักผม ไม่ใช่สิ อิทธิพลที่มากจากกิจการของแม่ผม ในเกาหลีใต้

‘เชอร์แวงเออ’ กิจการหอพักนักศึกษาขนาดเล็กจนแม่ผมลืมไปแล้วว่ามีมันอยู่ ตั้งอยู่ที่นั่น มันจะช่วยยืดเวลาการตามหาตัวผมได้มากขึ้น ที่พักอาศัยของผมคือห้องหมายเลข 845 ชั้น 38 เป็นห้องว่างที่ผมตรวจเช็คข้อมูลไว้แล้วเมื่อสองเดือนก่อน
 

            บรรยากาศด้านในห้องสะอาดเรียบร้อย เหมือนอย่างกับว่ามีคนเข้ามาทำความสะอาดไว้ตลอด ห้องนอนแยกเป็นสองห้อง ห้องแรกเหมือนไม่มีคนมาอยู่เป็นเวลานาน ส่วนอีกห้องยังสะอาดเรียบร้อยเข้าใช้ได้เลย ห้องน้ำใช้รวมด้านนอกติดกับครัว ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ครบ เมื่อขนกระเป๋าเข้ามาจัดเก็บไว้เรียบร้อย เปิดม่านสีน้ำตาลเบจออกกระจกบานใหญ่แนวพาโนราม่า เพื่อยืนมองวิวทิวทัศน์ด้านนอกกว้างสุดลูกหูลูกตา สภาพห้องก็พอให้ผมอาศัยอยู่ได้ซักระยะ เฮ้อ …ง่วงชะมัด เข้าไปนอนดีกว่า ว่าแล้วผมก็จัดการปิดม่านปิดไฟ ปิดทุกอย่างเหมือนผมเข้ามาตอนแรก เดินเข้าห้องนอนสะอาดสะอ้านนุ่มสบายน่านอนห่มผ้าหลับตา คร่อก! …

 




 

            แกรก! … บรรยากาศอบอุ่นโอบรอบตัวอีกครั้ง เสียงดนตรีคลอเป็นทำนองเพลงกีตาร์คลาสสิคถูกเปิดจากเครื่องเล่น ม่านสีเบจเลื่อนตัวออกไปเพื่อรอเวลาตอบรับแสงยามค่ำคืนที่กำลังจะส่องสว่าง ด้านตรงข้ามของห้องคือเก้าอี้บุนวมสีแดงสด ซึ่งเจ้าของห้องประดับมันด้วยกีตาร์แสนรัก เป็นอีกวันที่เขาใช้ชีวิตอย่างเต็มที่และต้องการเวลาพักผ่อน ห้องนอนที่ถูกปิดตายมืดมิดมาทั้งวัน ถึงเวลาได้ใช้งานแล้ว ความคุ้ยเคยแม้ไร้แสงไฟก็พาขาเขาก้าวเดินไปอย่างไม่สะดุดจนถึงปลายเตียง ล้มตัวลงนอนด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ดั่งแรงโน้มถ่วงที่ดึงดูดร่างไว้ …ใบหน้าหวานหลับตาพริ้ม

 

 

           

           








            ///“นายน้อยหายตัวไปครับ นายหญิง”

            “ตามตัวหรือยัง”

            “ตามแล้วครับ”

            “ยังอยู่ที่ฮ่องกงไหม”

            “ไม่ครับ ออกไปแล้วผมเช็คจากเที่ยวบินล่าสุดเวลา 02:00 am นายน้อยเดินทางไปเกาหลีครับท่าน ด้วยสายการบินราคาประหยัด”

            “อืม แล้วเช็คที่อยู่หรือยังคุณพ่อบ้าน”

            “ทราบแล้วครับ เราได้มันมาจากคอมพิวเตอร์ของนายน้อย”

            “ขอแบบละเอียดเดี๋ยวนี้”

            “นายน้อยอยู่ที่เขตซอแดมุน กรุงโซล กิจการตึกพักอาศัยของนายหญิงชื่อเชอร์แวงเออครับ แต่มีปัญหาอยู่ครับ”

            “อะไร”

            “ห้องพักหมายเลข 845 ชั้นที่ 38 ในบันทึกของนายน้อยห้องนั้นว่างแต่ผมเช็คล่าสุด เมื่อต้นเดือนก่อนห้องนั้นถูกทำสัญญาเช่าภายใต้ชื่อ ปาร์ค ชานยอลครับ”        

            “ขอประวัติทั้งหมด”

            “ผมส่งไปให้แล้วครับ”

            “อืม มาถึงพอดี …”

            “ให้ไปพาตัวกลับมาเลยไหมครับ นายหญิง”

            “เอ๊ะ …เดี๋ยวนะ”

            “ครับ”

            “ไม่ต้องแล้วล่ะ ให้เขาอยู่กับเด็กคนนั้น”

            “ครับ”

            “พ่อบ้าน ระงับบัตรเครดิตเขาให้หมดแล้วทำเหมือนชั้นไม่รู้อะไรเลย ปิดทุกอย่างให้เงียบ ส่งคนออกตามหาบ้างให้เขาไม่สงสัย อ่ะ…ละก็นะ อีกอย่างหนึ่ง ติดต่อบุคคลที่ชั้นส่งข้อมูลไปให้ เร็วที่สุด!”

            “ครับนายหญิง”