พวกเราทุกคนยืนอยู่หน้าสำนักงานใหญ่สก๊อตแลนยาร์ด ป้ายสัญลักษณ์แห่งความมั่งคงด้านกฎหมายของชาติและผู้นำความเจริญแห่งอารยธรรมด้านความถูกต้อง ผมเคยปฏิญาณไว้ต่อหน้า ด้วยความซื่อสัตย์ในหน้าที่ แต่วันนี้ผม...อยู่ในสภาพที่แตกต่างออกไปเหลือเกิน

            หล่อนข้างกายผมดูจะอารมณ์ดีออกนอกหน้า ทำให้ผมรู้สึกได้ว่าครั้งนี้ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ การเข้าไปดูศพของตำรวจมันจักมีอะไรน่าหฤหรรษ์มากหนักหรือ

            “เข้าไปกันเถอะ...” หล่อนหันมาบอกผมที่แทบจะไม่กล้าก้าวขาเดินลงจากรถม้า

            “ยอล เดี๋ยว!”

            “ว่ามาสิ..” เขาหันมาหาผม แล้วผมจะกล้าบอกได้อย่างไร ความเคอะเขินล้นออกนอกหน้าถึงเพียงนี้

            “ฉันต้องพูดจายังไงบ้างแล้วกิริยาต้องแสดงแบบไหน”

            “เดินตามมาเรื่อยๆ แบบที่ฉันทำนะสหาย พูดจาไม่ต้องเดี๋ยวพูดให้เองตามน้ำฉันเรื่อยไป เราจักรอด”

            หล่อนบีบไหล่ผมให้กำลังใจผมพยักหน้าดึงหมวกมาปกปิดไว้จนเกือบมิดหัว หล่อนดึงมันออกแล้วเปิดหน้าให้ผมทันที ผมได้เพียงกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่เผื่อความประหม่ามันจักลงไปด้วย

            “อืม...พร้อมแล้ว”

            “อีกอย่าง...สหายรัก” เสียงหล่อนทำให้ผมตื่นเต้น “เราไม่ได้มาดูศพ เราจักมาลากศพออกจากที่แห่งนี้”

            “…” ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร

            เขาดึงมือผมเดินเข้ามาข้างในเสียแล้ว หัวใจของผมเต้นโครมครามออกมาเมื่อคิดถึงสิ่งที่เราต้องทำ มันผิดและก็ไม่ต่างกับอาชญากรที่ต่อต้านกฎหมาย การให้ความร่วมมือกับตำรวจคือสิ่งที่ถูกและหลักฐานต้องอยู่ภายใต้การดูแลที่ถูกต้อง ผมจักร่วมมือในครั้งนี้ดีแล้วหรือ แต่ถ้าผมแยกตัวออกไปสหายของผมเขาจักทำอย่างไร มากน้อยแค่ไหนในความคิดที่ผมต้องทำเรื่องที่ถูกต้อง ...

            ผมเลือกหล่อนตรงหน้า ผมตัดสินใจแล้วเป็นยังไงก็เป็นกัน หล่อนต้องมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ ผมเชื่อ เพราะหล่อนช่วยเหลือผมอยู่ เราต้องจับคนที่ทำเรื่องนี้มากกว่าการหาเหตุผลในเรื่องต่างๆที่ทำ ผมตัดใจกับสิ่งเหล่านั้นและก้าวต่อไปข้างๆหล่อนทันที

            ท่าทีของหล่อนที่เดินจับมือผมไว้แน่น อาการปกติดูไม่มีความน่าสงสัยจากผู้พบเห็นผมก็เพียงแค่เดินตาม ปกปิดใบหน้าบ้างที่เดินผ่านลูกน้องบางคน

            ภายในอาคารขนาดใหญ่ใจกลางกรุงลอนดอนตึกทรงสี่เหลี่ยมโครงสร้างภายในวาดเป็นสี่ทิศตรงกลางโล่งแนวยาวตามทางเดินกว้างเข้าหากันทุกทิศทาง ด้านล่างคือห้องใต้ดินที่สำหรับเก็บศพคดีต่างๆและคุกขังผู้ต้องหา เป้าหมายของเราคือที่นั่น เราลงตามที่เจ้าหน้าที่นำทาง เจ้าหน้าที่คนนี้ไม่กล่าวถามอะไรเรามากนัก เขาคงรู้จักกับหล่อนอยู่แล้วบ้าง ให้มันได้อย่างนี้สิกรมตำรวจ ชั่งเห็นพวกพ้องสำคัญเสีย

            วนลงบันได้มาสามชั้นห้องใต้ดินก็เปิดออกให้เราลงทะเบียนญาติเข้าตรวจศพของตำรวจผู้เสียชีวิต ผมยืนมองในสิ่งที่ต้องทำ แต่เราไม่ต้องเซ็นชื่ออะไร หล่อนหันมาหาผมแล้วบีบแขนเบาๆ แล้วหันหน้าไปยัดกระดาษให้เจ้าหน้าที่ ตั๋วเงินนั่น ถ้าเป็นเวลาอื่นผมคงกระชากมันให้หลุดมือ ผมรู้ว่าหล่อนเข้าใจผมตอนนี้ ผมกำแขนหล่อนติดมือไว้ และอยากขอบใจที่โชว์อีกด้านของการทำงานที่เลวทรามของเจ้าหน้าที่

            การเข้ามาดูจักเป็นเรื่องง่ายแต่เรื่องที่เราจักออกไปนั้นยังมองไม่เห็นทางเลย เราเข้ามาในห้องที่ผมเข้ามาแล้วบ่อยครั้ง มันเป็นห้องเก็บศพที่อุณหภูมิค่อนข้างเย็น มีความอัพชื้นเพราะน้ำแข็งโอบล้อมห้องข้างๆไว้เป็นเหมือนช่องสี่เหลี่ยมแช่แข็งจากผนังด้านใน ยอลมองดูรายชื่อทั้งหมดแล้วขอดูศพบางรายชื่อ เจ้าหน้าที่ก็ดึงร่างไร้วิญญาณของตำรวจออกมาสามสี่ร่างส่งกลิ่นฟอร์มาลีนติดจมูกจางๆปนกลิ่นเหม็นที่ถูกบดบังไว้ภายในห้อง หล่อนใส่ถุงมือยางจับพลิกไปมาอย่างไม่รังเกียจ ผมเข้าไปช่วยตรวจดูสิ่งที่หล่อนต้องการ หล่อนมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ หล่อนเลือกตู้ที่สามนับจากผนังถัดมา เจ้าหน้าที่มองเราอย่างใกล้ชิด และใกล้ชิดจนเกินไป เขามองหน้าผมบ่อยครั้งทั้งยังยิ้มให้อย่างน่าขนลุก ผมรู้ความหมายของมันดีเยี่ยงชายด้วยกัน อีกคนก็มองหล่อนเพื่อนผมแบบนั้น

            “ร่างไหนคือสามีของคุณสุภาพสตรีหรือ” นายสิบหนุ่มใบหน้าโล้นหัวใสไร้ผมเกือบทั้งหัวเว้นจุกหน้าฟูชี้ขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น ผิวขาวซีดเผือกเพราะอยู่ในที่อับชื้นไร้แสง เขาทำงานในนี้มาโดยตลอดผมเห็นเขาก็มากครั้งแล้ว

            “ขอโทษเถิดสุภาพบุรุษหนุ่ม เจ้าหน้าที่ผู้หล่อเหลาที่ให้ความช่วยเหลือฉัน ฉันขอใช้เวลาซักครู่เถิด สามีฉันที่ห่างกันไปแสนนานฉันจำได้เพียงใบหน้าเก่าของเขาเท่านั้น”

            “โถ่...หล่อนใจเย็นเถอะ ฉันจักช่วยหล่อนเท่าที่ฉันจะทำหน้าที่ได้เลย” เขาทุบอกอย่างภูมิใจว่าเขาคือความหวังของเพื่อนผม น่าสงสารจริงๆเขาโดนหลอกอย่างไร้เยื่อไร้เสียแล้วนั่น

            “แล้วหล่อนอีกคนเล่า หาสามีเจอบ้างหรือไม่”

            “เหมือนกัน..ค่ะ ยังไม่เจอ”

            ผมเดินเข้าไปใกล้หล่อนเพื่อนของผม แล้วใช้ไหล่เขาบังเจ้าหน้าที่ไว้ มองดูศพที่นอนอยู่เพื่อสำรวจบ้าง หล่อนไม่ได้สนใจผมเลย เอาแต่ดูศพราวกับว่าเป็นเพชรพลอยสำหรับผู้หญิง ผมอยากถามหล่อนว่าเราต้องเอาร่างไหนออกไป แล้วออกไปแบบไหน แต่นายสิบผู้นี้ไม่เปิดโอกาสเลย

            “เจ้าหน้าที่ของฉัน...”

            “ว่าไงครับคุณสุภาพสตรี”

            “ศพนี้ค่ะ สามีของฉัน ฉันขอดูแฟ้มข้อมูลของเขาหน่อยเถิด”

            “อยู่ด้านนอกโน้นที่ตู้เก็บ เราไปดูกันเถอะ” เขาโอบไหล่หล่อนไปดู หล่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

            “เดี๋ยวตามออกไปค่ะ ขอปลอบใจเพื่อนฉันก่อนเถอะนะ”

            “ให้กระผมช่วยอะไรบอกได้เลย ผมจักไปหาข้อมูลรอไว้ให้” แล้วเขาก็เดินออกไป

            ยอลเดินมาหาผมแล้วลากแขนไปใกล้ๆพลางทำหน้าเศร้าโศก ใบหน้าของผมก็ได้แค่กลั้นอารมณ์อื่นๆทำเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร ก็ผมไม่ได้หลงใหลความไม่เป็นตัวเองแบบหล่อน ผมทำดีเท่าที่ผมจักช่วยหล่อนได้แค่นั้น

            “อยู่ในนี้ มุดเข้าไปในช่องน้ำแข็งที่แช่ศพจ้วงทุ้งมันออกไปอีกห้อง เอาศพนี้ไปด้วย รออยู่อีกด้านของห้อง ผูกเชือกหัวท้ายของศพไว้ผมจักไปหลอกล่อเจ้าหน้าที่”

            “ทำยังไง ทำไม่เป็น”

            “อย่างนั้นออกไปรับหน้าเจ้าหน้าที่ไว้ ผมจักมุดช่องนี้เอง”

            “รับยังไง...”

            “ก็ทำให้เขาอยู่กับเราให้นานที่สุด ในแบบที่หล่อนควรจะทำ”

            “เห๊...” ผมร้องเสียงหลงอย่างอดไม่ได้ หมายความว่าผมต้องใช้อะไรอย่างว่าที่ผมไม่มีหรือไง ผมยอมมุดไปอยู่กับศพดีกว่า

            “เดี๋ยวใช้แรงเอง ไปใช้ร่างกายเถอะ”

            “ตกลงตามนี้...เราจักเจอกันอีก 20 นาที”

            “ขอมากกว่านี้กำแพงที่นี่หนาและอีกด้านก็โอบด้วยน้ำแข็งนะ ต้องกระแทกกำแพงออกไป ห้องอีกด้านเป็นห้องปิดตาย เราก็เอาศพออกไปไม่ได้อยู่ดี นายจะเข้ามาหาฉันได้อย่างไรก็ยังไม่รู้เลย”

            “นายเข้าไปให้ได้เถอะ ฉันรู้จักตึกนี้ดีพอกับนาย แล้วจะเข้าไปหาเอง”

            “ทำไมถึงรู้จักที่นี่ดี” ผมถามเอาความมั่นใจ

            “ปู่ของผมออกแบบที่นี่ ผมศึกษามันไว้นานแล้ว”

            “ผมจะรออยู่อีกห้อง ขอเวลาให้พอนะ”

            “ตกลงตามนี้” หล่อนกำลังจะเดินออกจากห้องผมจับแขนหล่อนไว้ “อย่าทำอะไรให้มันเกินไป...”

            “รู้ดอกน่า...” เขาตบหลังมือผมให้ปล่อยออก

            ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพูดแบบนั้นออกไปทำไม แต่ก็พูดออกไปแล้ว หล่อนไปทำงานของหล่อนผมก็ควรทำงานของผมต่อไป ขวานด้ามยาวขนาดเหมาะมือที่ผมหยิบขึ้นมากระแทกปลายช่องใส่ศพ ด้านนอกมีเสียงสะท้อนอกไปทันที เจ้าหน้าที่มีเพียงสองคนเท่านั้นคนหนึ่งไปบันทึกการเข้าออกตามเวลา อีกคนหล่อนจัดการอยู่...

            จักต้องทำให้เงียบและไม่เกิดเสียง 20 นาทีเท่านั้นหลังจากนี้เอาว่ะ! ผมมุดตัวเข้าไปในช่องที่แช่ศพเอาไว้ แต่กระโปรงมันติด...ลอดช่องเข้ามามากกว่านี้ก็ไม่ได้ต้องราบตัวให้เป็นแนวนอนเหมือนศพนอนเท่านั้น ผมลงมาจากช่องที่ใช้หน้ามุดเข้าไปแล้วเมื่อกี่ ดึงกระโปรงชั้นแรกออกเหลือแค่ผ้ากระโปรงชั้นในสีขาวเรียบถลกขึ้นแนบขายัดไปด้านหลัง สองมือยึดที่จับช่องแช่นั้นแล้วโหนตัวเข้าไปตามแนวนอน เมื่อผมสามารถเอาตัวเข้ามานอนหงายแทนที่ศพได้ ผมก็ไถลตัวเข้าไปในช่องขวานที่แนบไว้ตอนนี้ชักมันลอดเข้าหว่างขาอย่างระวัง ชันเข่าขึ้นมาเท่าที่ทำได้พอมันติดผนังช่องแล้วก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีส่งไปที่แขนกระทุ้งกระแทกช่องให้น้ำแข็งแตกออก แต่มันไม่สะเทือนเลย ผมต้องใช้เท้าถีบช่วยแล้วกระทุ้งต่ออยู่แบบนั้น สองสามครั้ง ..

            “มีใครอยู่ในนั้นหรือป่าว...เจ้าหน้าที่!!!...” เสียงใครด้านนอกเหมือนจะเดินเข้ามา

            ผมจัดตัวนอนนิ่งราวกับศพแทน เสียงของเข้ามาใกล้ขึ้น และเหมือนมาอยู่ด้านในเสียแล้ว

            “ทำไมไม่เอาศพเข้าไปด้านในให้เรียบร้อยก่อนออกไปนอกห้อง แบบนี้ฉันจักรายงานเจ้านายของเราเสียดอก ไม่รับผิดชอบเอาเสียเลย” เขาบ่นงุ่มง่ามอยู่อย่างนั้น ด้านล่างผมเหมือนเขาสอดศพเข้าไปในช่องของมันแล้ว ผมได้แต่นอนนิ่งไว้

            แคร่ก...เสียงลูกกรงปิดประตูด้านนอก ชายผู้นั้นออกไป ผมเริ่มงานต่อ เวลาน้อยลงไปเต็มทนที่ผมจะทำงานสำเร็จ หล่อนจัดงานของหล่อนได้ดีเยี่ยมแล้ว สิ่งที่ปะทะกับน้ำแข็งออกง่ายที่สุด ทางเดียวคือเผา ...จะยังไงก็ชั่งมันผมเลือกแบบนี้แล้ว ผมหาฟางมาแช่ในช่องอิฐที่ตัวเองเข้าไปนอนเมื่อกี่ ถ้าจุดไฟแล้วผมจะมุดออกไปได้ยังไง ...ผมต้องใช้ทางอื่น

            ผมรื้อฟางออกมาคืน แล้วเอาตัวเองเข้าไปนอนกระทุ้งอิฐใหม่ ต้องไม่ทันเวลาแน่นอนถ้าเป็นแบบนี้ผมต้องทำยังไงดี ไอ้ศพนี่ผมก็ยังไม่ได้ดึงมันขึ้นมายัดไว้ ตัวผมจะออกไปยังไม่ได้เลย ถ้ามีคนเข้ามาช่วยดึงมันออกไปจากอีกฝั่งก็คงดี

            ผมหันไปมองเจ้าหน้าที่คนนั้นผ่านลูกกรง เขายังไม่กลับมาก็แปลว่าหล่อนยังอยู่กับเขา งานของผมไม่ล่วงหน้าเลย อิฐอีกด้านมันไม่หลุดออก น้ำแข็งก็กะเทาะออกเพียงครึ่งก้อน กระทุ่งอีกครั้งมันก็ออกไปอีกนิดหน่อยเท่านั้น ...

            ผมหยุดทุกอย่างหลับตานอนคิด ผมมีอะไรติดตัวมาบ้างนอกจากยศตำรวจนึกมานึกไปในห้องนี้ก็มีแค่อุปกรณ์ล้างศพ น้ำยาอาบศพ ควาน มีด อิฐ สายยาง น้ำ...ด้านนอกคือเทมส์เราต่อน้ำมาจากที่นั่น  ถ้าผมฉีดสายยางอัดเข้าไปมันจะทะลุอีกฝั่งได้อย่างแน่นอนโดยช่องนั้นเป็นช่องแคบๆอัดเข้าไปที่อื่นจะไม่เสียหายด้วย จากการคำนวณดูคร่าวๆแล้วมันเป็นไปได้มากกว่าไฟ

            ผมถอยตัวออกมาจากช่องลงมาลากสายยางเข้าไปไว้ในช่องแล้วอัดเข้าไปที่ช่อง ดึงศพออกมาจากด้านล่างแล้วยัดเข้าไปในช่องด้านบนที่ผมนอนเมื่อครู่ สอดสายยางเข้าไปข้างๆตัวศพ ใช้ขวานจามบล็อกข้างๆให้เกาะสายยางมั่นติดกับอิฐ แล้วเปิดก๊อกน้ำอัดเข้าไปในสายยางจนสุดแรงก๊อก

            ฟู่!!! เคร้ง...เคร้งง...ป๊อก!! ป๊อก!! ผมมองดูน้ำปะทะกับน้ำแข็งอัดเข้าไปเต็มแรงจนมันพังลงไปอีกฝั่ง อิฐที่อัดตัวไว้ก็แตกออกไปด้วย ผมเปิดน้ำแล้วดันศพให้ออกไปรออีกฝั่งแล้ว ผมเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างให้เข้าที่

            “เสียงอะไรไป...เจ้าหน้าที่นายอยู่ด้านในเหรอ!” ไอ้เจ้าหน้าที่คนเดิมมันกำลังจะเข้ามา ผมต้องโดดและยัดตัวเองเข้าไปให้เร็วที่สุด

            รวบกระโปรงเสร็จก็ยัดตัวเองไหลเข้าไปตามช่องใส่ศพ ก่อนที่จะไหลลงมาอีกฝั่งผมดึงฝาปิดบล๊อคกดเข้ามาอัดไว้ เป็นอันเสร็จทุกอย่าง แสงจากเท้าของผมส่องเข้ามาเหมือนมีใครอยู่อีกฝั่ง

            “ออกมาได้แล้วเร็วๆสิ” เสียงของหล่อน

            “เออ ..ออกไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

            ผมไหลตัวออกมาด้านนอกได้สำเร็จ สภาพกึ่งเปียกปอนเหมือนศพที่โดนแช่มาก่อนหน้านี้

            เขามองหน้าผม...

            “เราต้องออกไปจากที่นี่!”

            “ยังไงบอกมาสิ เราต้องรีบไปก่อนที่พวกนั้นจะรู้ว่าศพหาย”

            “กำแพงนี้ติดสูงกว่าแม่น้ำเทมส์ด้านนอกอยู่ราวๆช่วงก้าวขา เราจะต้องพังกำแพงออกไป”

            “เอาสิ เราต้องใช้ขวานขนาดใหญ่ไม่ก็ค้อนทุบ”

            “ลากค้อนมาไว้รอแล้วสหายจัดการกันเลย”

            เขายกค้อนขึ้นมาด้วยสองมือแล้วทุบลงไปที่อิฐอย่างรุนแรง มันแตกออกในครั้งเดียวส่วยผมก็ใช้อีกอันทุบช่วยอย่างขะมักเขม้น ช่วงครู่เดียวมันก็หลุดออกเป็นวงกว้างพอที่เราจะลอดได้

            “ศพถูกขโมย!! ศพถูกขโมย!!! เร็วเข้าหาตัวคนร้าย!!” เสียงด้านนอกดังมาจากอีกห้อง

            “เอาไงต่อออกไปได้ยังไงอีกฝั่งคือแม่น้ำ”

            “ก็ว่ายออกไปสิ เร็วเข้าเรือของคาร์กกับเอลเว่นลูกน้องนายรออยู่แล้ว”

            “เห๊...ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เล่า”

            “เอาไว้ค่อยถามต่อจากนี้เถิดไปกันเร็ว”

            หล่อนแบกศพขึ้นหลังแล้วทิ้งลงไปในแม่น้ำ ก่อนที่หล่อนจะยันตัวน้อยๆแล้วโค้งตัวโดดตามลงไปลากมันว่ายไปเรื่อยๆ หล่อนดูจะเฉี่ยวชาญในเรื่องแบบนี้ ผมมองไปดูกำแพงอีกฝั่งที่มีรอยแตก หล่อนใช้วิธีเดียวกับผมคือพังกำแพงเข้ามาเหมือนกัน แรงหล่อนไม่ธรรมดาเลยทีเดียว

             ผมโดดลงตามในและว่ายน้ำตามติดกับหล่อนมาเรื่อยๆ เรือนั้นจอดไม่ไกลมากลางแม่น้ำพอดี มันคงพ้นเหล่าเจ้าหน้าที่ที่ตามมาแล้ว แต่ผมรู้สึกราวกับว่ากำลังจักหายใจไม่ออก เรี่ยวแรงที่ไหล่และอกไม่มีแรงออกมาดื้อๆ เหมือนกับว่ามันโดนรัดแน่นไปหมด ผมจักจมลงในแม่น้ำตอนนี้เสียแล้ว หล่อนว่ายน้ำจวนถึงเรือคงมองกลับมาไม่เห็นผมดอก...

            ผืนน้ำที่อยู่ด้านบนไกลห่างออกมาเรื่อยๆ ผมมองเห็นภาพนั้นลางเลือนลมเฮือกสุดท้ายกำลังจะสำลักออกจากปอด ใครซักคนกำลังว่ายลงมาใกล้ อัดลมจากปากเข้าปอดผม...ใบหน้าของหล่อนชัดเจนเมื่อปากแนบติด ผมอ้าปากรับลมราวกับว่ามันเปิดปิดตามใจชอบของมัน สติผมรับรู้ถึงการกระทำที่หล่อนทำทุกอย่าง แม้ปากหล่อนจะประกบกับผมอยู่มือหล่อนกับจาบจ้วงถอดเสื้อผ้าผมปลดเปลื้องอย่างคล่องแคล่ว แผงรัดอกชิ้นสุดท้ายหลุดออก ผมก็สามารถรับลมจากปากหล่อนอย่างง่ายดาย ผมประกบลิ้นเข้าหาหล่อนตอบรับดูดลมจากปากหล่อนเข้ามา หล่อนเหมือนจะผลักตัวออกแต่ผมกดหน้าหล่อนไว้ เราทั้งคู่ว่ายขึ้นบนผิวน้ำ

            เขามองหน้าผม เราทั้งคู่จัดการปลดเปลื้องความเป็นสตรีหลุดออกจากร่างกายทิ้งลงแม่น้ำ วิกผมชิ้นสุดท้ายที่เราแกะมันออก ความเป็นชายของเรากลับมาอีกครั้ง ...

            “นายน้อยขอรับ...”

            “คาร์กนำสารวัตรขึ้นไป”

            ผมรวบตัวเขาเข้ามาใกล้ๆแล้วดันให้ขึ้นเรือไปก่อน เขามิได้มีอาการขัดขืนยอมทำตามโดนดี ผมถึงขึ้นตามไป คนของเราส่งผ้ามาให้คลุมตัวที่ไร้เสื้อผ้าบดบังความหนาวเมื่อลมพัดผ่าน เขาก้มลงข้างศพตรวจดูความเรียบร้อย ศพไม่ได้เสียหายไปมากกว่าการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่ เขาหันมามองผมว่ามันยังตรวจสอบได้ ผมพยักหน้าตอบรับ

            “คาร์กล่องไปตามแม่น้ำ เราจักไปบ้านริมฝั่งรีดดิ้ง”

            “ขอรับ”

            “เราจักไปหาผู้ใดกันหรือสหาย”

            “คนที่จักช่วยเราตรวจสอบเรื่องนี้”

            “อืม...”

            เขามานั่งใกล้ๆผม จับมือผมเข้าไปยัดในผ้าที่คลุมร่างกายเขาอยู่ ผมยื้อมันไว้แต่เข้าก็จับมันเข้าไป

            “มันจักได้อุ่นขึ้นสหาย อย่าคิดเป็นอื่น”

            “ป่าว...”

            ผมก็ไม่รู้ดอกว่าผมคิดอย่างไร...

 

 

           กลางแม่น้ำใหญ่ที่ไหลในอังกฤษตอนใต้ เรือขนส่งโดยสารคนสามคนและหนึ่งร่างที่มีชายสูงวัยเป็นผู้โยกย้ายไม้พายอยู่ด้านหลังเรือ ด้านในเรือที่เหมือนห้องเล็กๆตั้งอยู่สามารถมองลอดได้ ชายสองคนนั่งห่มผ้าห่มรอเสื้อผ้าจากคนสนิทอีกคนที่กำลังโบกเรืออีกลำมาสมทบ

            ห่างจากสำนักงานใหญ่สก๊อตแลนด์ยาร์ดมาพักใหญ่ ตำรวจที่มองไม่เห็นเราจากที่ไกลเกินไป เรือก็ล่องไปยังเป้าหมายได้อย่างสะดวก ผมกับสารวัตรใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆคุยกันไปมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ เราเริ่มเรียนรู้กันและกันมากขึ้นกว่าเดิม ผมนับถือหัวใจของเขาเหมือนกัน เขาเป็นคนที่ตัดสินใจได้เด็ดขาดในเรื่องที่จำเป็นกว่า เห็นความสำคัญที่ต้องทำมากกว่าเหตุผลหรือข้ออ้างอื่นใด ไม่น่าเชื่อว่าเขาจักยอมช่วยผมถึงขนาดนี้ แต่ผมก็เชื่อใจเขาตั้งแต่ก่อนลงมือไปก่อนแล้ว

            “อีกกี่ท่าเรือหรือเราจักได้เสื้อผ้ามาใส่”

            “เอลเว่นรอเราอยู่ใกล้เป้าหมายแล้ว เราจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นั่นทนหน่อยนะเพื่อน”

            “แสงใกล้บอกลาแล้วกว่าจะไปถึงคงเกือบเช้า...”

            “หนาวไหม”

            “นิดหน่อย ไม่เป็นไร”

            “ไม่คิดว่าเราจะถอดผ้าทิ้งแม่น้ำ ตอนนี้มันคงลอยไปให้เจ้าหน้าที่พวกนั้นเป็นที่ระลึกเสียแล้ว ฮ่าๆๆๆ”

            “พวกนั้นไม่ตามเราทางเรือหรือ”

            “แน่นอนว่าตามสิ แต่เราล่วงหน้ามาไกลแล้ว ส่วนการใช้เรือเครื่องยนต์ตามนั้นไม่ต้องเป็นห่วงดอก เพื่อนฉันในนั้นโดนมอมเหล้าไว้แล้ว”

            “ถามได้ไหม ทำอะไรกับเจ้าหน้าที่อีกคนตอนที่ฉันจัดการกับศพ”

            “คิดว่าอย่างไรเล่า...”

            “ไม่อยากคิด บอกเถิด...”

            “...”

            ผมไม่รู้จักบอกเขาอย่างไร มารยาหญิงดูจะไม่เหมาะกับความเป็นชายของเราที่อธิบายออกไปได้โดยง่าย แน่นอนว่ามันต้องเปลืองตัวเสียบ้างเพื่องานนี้ เขาน่าจะรับรู้มันดีอยู่แล้ว เมื่อเขาอยากให้ผมบอกออกไปตรงๆผมก็จักทำแบบนั้น...

            “เขาอยากปลอบใจหล่อน เพราะสงสารที่หล่อนเสียสามี เขาเลยขอให้หล่อนไปเยี่ยมเยียนเขาที่บ้านในวันนี้ก่อนเดินทางกลับบ้านที่ห่างไกล ...แน่นอนว่าฉันไปนอนกับเขาไม่ได้ดอกอย่างนั้นคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้ แต่เพื่อรักษาเวลาที่บอกไว้ ...ฉันจำเป็นต้องจูบกับเขาสหาย จูบที่อยากให้ฉันทิ้งมื้อเช้าและเที่ยงออกมาทั้งหมดเลยทีเดียว”

            “แล้วจูบกับฉันในแม่น้ำเล่า...”

            “นั่นเรียกว่าช่วย ไม่ใช่จูบ”

            “ฉันคิดอีกอย่าง...”

            ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ อะไรทำให้เขาบอกผมแบบนี้ในเมื่อเราต่างก็เป็นชาย เขากลัวว่าผมจักเป็นพวกต้องห้ามหรือ ผมไม่ได้เป็นแต่ก็ไม่ได้รังเกียจที่จะเป็นดอก บอกออกไปเขาจักตกใจโครมครามจนถอนตัวงานนี้หนีผมไปหรือไม่นะ ตอนนี้เขาก็เงียบไปครู่ใหญ่แล้ว ในเรือมีไปท์กับยาสูบวางอยู่ ผมพันมันลงแล้วจุดไฟเดินออกมาสูบที่ใกล้หัวเรือ เขากลับเดินมานั่งข้างๆ เราก็ไม่พูดอะไรกันอีกเช่นเดิม เราสูบยาอยู่ใกล้กัน

            “รู้จักกับพ่อฉันได้ยังไง”

            “เจอกันในคดีแรกที่ฉันเข้าไปช่วย เกลอเป็นคนเดียวที่เชื่อในทฤษฎีของฉันก็เหมือนกันนายตอนนี้ เราช่วยเหลือกัน”

            “เขาเคยมาทำอะไรแบบนี้ด้วยหรือ”

            “ไม่เคยหรอก เราแค่ดื่มกันและช่วยกันในเรื่องข้อมูลเท่านั้น”

            “จันทร์คืนนี้สวยเต็มดวงกลมสะท้อนน้ำ...”

            “อืม”

            เขาเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อรู้คำตอบหมดแล้ว ผมไม่มั่นใจในสิ่งที่คิดเท่าไหร่เขาไม่สนิทกับพ่อของเขาหรือ เราวางยาสูบแล้วกลับมาคุยกันอีกครั้ง ผมหันไปมองคาร์กที่อาสาขับเรือให้เรา ผมอยากไปพลัดเขาแต่เขาไม่ยอมดอก ผมรอให้เขาไม่ไหวหรือเป็นลมตกลงในน้ำไปก่อนค่อยเปลี่ยนผมไปขับแล้วช่วยชีวิตก็แล้วกัน

            เรือล่องไปเรื่อยๆแยกออกจากแม่น้ำสายใหญ่ตรงไปตามตรอกแม่น้ำสายย่อยลงมา ซอกตึกแนวตะวันตกสูงเทียมขึ้นบดบังความงามของพระจันทร์ส่งเราทั้งหมดอยู่ในเงามืด ไฟจากหน้าเรือที่ผมเพิ่งเดินไปจุดเพื่อให้คาร์กมองเห็นมากขึ้นจากแสงนิดหน่อยที่จันทร์กระทบตึกตกลงมา ซีกหน้าของเขาที่ผมมองเห็นเพียงครึ่งนั้นมองว่าเขามีอารมณ์ที่หลากหลายจนผมไม่สามรถจะเข้าถึงมัน ดวงตาคมของเขามองมาที่ผม อารมณ์ที่ตอบรับไม่ถูกในฐานะสหาย ผมยิ้มบางเบากลับไปพลางเบี่ยงเอนสายตาหลบไปทางอื่น

            ราวกับเส้นหมอกแผ่นบางขวางกลั้น ตอนนี้ที่ผมไม่สามารถกล่าวบทสนทนาสื่อสารกันกับเขาได้ คำถามเดียวที่กลั้นผมไว้คือเขามองผมเป็นแบบนั้นใช่ไหม เพียงเพราะการช่วยชีวิตเขาในแบบของผม เขามองผมแปลกไป ฐานะสหายของเราเขายังมองมันเหมือนเดิมอยู่ไหม

            “เอ่อ...พักผ่อนเอาแรงเถิด ที่ว่างข้างศพเรายังปูผ้ากองนั้นมานอนข้างๆได้”

            แคร่ก!!!...ตุ๊บ... “เฮ้ย!!!” เรืองโคลงน้ำละลอกใหญ่ สาวัตรใหญ่ที่ที่ยืนอยู่เอนตัวเข้ามาหาผมพอดีจังหวะที่ผมกำลังเดินเข้าไปด้านใน เป็นเหตุให้ร่างกายของผมกระแทกตัวเข้าอกเขาที่กำลังใช้ท่อนแขนประครองไว้อยู่ตอนนี้

            “เป็นอะไรหรือป่าว”

            “ไม่มี ปล่อยเถอะ”

            “อืม...”

            เราค่อยลุกขึ้นออกจากกัน ผมลากข้อมือเขาเข้ามาด้านในโดยไม่คิดอะไรอีก

            “ช่วยหน่อยสิ”

            “อะไร”

            “ยกขาศพยกขึ้นช่วยขับไปไว้ข้างๆที”

            “เราจะนอนตรงนี้จริงๆเหรอ”

            “ไม่นอนตรงนี้แล้วจักไปนอนที่ไหนเล่า”

            “ที่นั่งในเรือมันพอจักนั่งหลับก็ได้”

            “อย่างนั้นเราก็นอนกันคนละมุม”

            ผมบอกเขาเพียงแต่นั้นก็ขยับตัวเองไปนั่งมองคาร์ก เขามองผมแล้วยิ้มให้ ผมหวังว่าเขาจะให้ผมทำงานต่อจากเขาในตอนนี้

            “เปลี่ยนกันเถอะคาร์ก อีกครึ่งคืนจักปลุกให้มาเปลี่ยนกันต่อ”

            “ไม่ขอครับนายน้อย สภาพนายน้อยมาพายเรือต่อจากผมมิได้ดอก ผ้าผ่อนปลิวหมด”

            “เป็นชายกลัวอะไรแต่เปลือยผ้าเล่า”

            “ไม่เอาดอกนายน้อย เชื่อผมเถอะ พรุ่งนี้ถึงคฤหาสน์ใหญ่ผมจักนอนทั้งวันไม่ให้นายน้อยเห็นหน้าเลย”

            “ขอบคุณมากนะครับคาร์ก”

            “ด้วยความยินดีขอรับ”

            ผมนั่งมองคาร์ก เรายิ้มให้กันซักครู่ผมเอนหัวพังผนังเรือหลับตาลง ...

           

            “นายน้อยตื่นเถอะขอรับ นายน้อย...”

            เสียงของคาร์กแว่วเข้าหูผมก่อนค่อยๆลืมตาขึ้นมอง บรรยากาศภายนอกใกล้สว่างแล้ว คาร์กชี้ให้ผมมองไปที่เอลเว่นที่อยู่ใกล้ฝั่งเทียบเรือโบกไม้โบกมือมาทางเรา คาร์กก็จอดเทียบท่าเล็กๆใกล้ตรงจุดนั้น

            “เป็นอย่างไรบ้างเอลเว่น ได้นอนบ้างหรือป่าว”

            “ไม่เลยครับคุณนักสืบ แต่ผมกระปี้กระเปร่าเหลือเกิน นี่ครับเสื้อผ้าพวกคุณ สารวัตรล่ะครับ”

            “ยังหลับอยู่ด้านใน เดี๋ยวฉันจัดการเอง รีบลงเรือมาเถิด”

            “ครับๆ”

            และเขาก็นำร่างตัวเองโดดลงเรือมาจนน้ำแทบกระชอกเข้าเรืออีกฝั่งเพราะน้ำหนัก ผมขำรับช่วงเช้ากับการกระทำนั้น ผมเลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองโดนเอาผ้าคลุมตัวไว้อย่างสุภาพแล้วสารวัตรยังหลับอยู่ผมจึงหันตัวเองด้านเปลือยไปด้านเขาแล้วเปลี่ยนมันให้เรียบร้อย

            “คริส คริส ...” เขาลืมตามองผม “นี่เสื้อผ้า เอลเว่นมาถึงแล้ว”

            “ขอบคุณ..เอ่อ..เหรอ อืม..”

            “ทำไมต้องพูดอะไรติดๆขัดๆด้วยเล่า ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะออกมาเสียงดัง

            ผมเดินไปหาคาร์กเพื่อให้เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าได้สะดวก ถึงเราเป็นชายแต่เราไม่ใช่คนไม่มีเกียติที่จักแก้ผ้าต่อหน้ากันเมื่อไม่จำเป็นดอก นี่ไม่ใช่การฝึกภาคสนามหรือการอาบน้ำรวมในห้องน้ำในผองเพื่อน เรายังไม่สนิทกันที่จักล่วงเลยความเป็นส่วนตัว มันจึงไม่จำเป็น ผมไม่นิยมการเปลือยต่อหน้า เพราะพ่อสอนให้ผมให้เกียติผู้อื่น พ่อของเขาก็เช่นกัน สหายผมเป็นคนแบบนั้น

            “เราใกล้ถึงหรือยัง”

            “ท่าเรือด้านหน้าเราก็จักถึงแล้ว”

            “เราพาศพมาที่นี่ทำไม”           

            “มาชันสูตรใหม่” ผมต้องบอกความจริงกับเขาข้อหนึ่ง ผมดึงแขนเขามาคุยกันใกล้ๆเพียงสองคน “คริส เรื่องนี้นายต้องรู้ก่อนเข้าไปที่นั่น”

            “มีอะไรเล่า พูดมาสิ”

            “คนที่เราจักไปขอความช่วยเหลือนั้น นายอาจไม่ชอบเขาเลยก็เป็นได้ แต่เขาเป็นมือหนึ่ง และเขาเป็นคนในแบบต้องห้ามสำหรับนาย”

            “หมายถึงอะไร”

            “เขานิยมผู้ชาย...” ผมสบตาเขาเพื่อขอโทษจริงๆ “แต่ฉันสาบานได้ว่าเขาเป็นคนดีและเขาเป็นเพื่อนของฉัน ขอซักครั้งเถิดคริส ร่วมมือกันเปิดใจให้กว้างอย่าต่อต้านอะไรในบ้านหลังนี้ อย่าพูดถึงผู้หญิง อย่า...” นิ้วมือเขาแตะปากผมให้หยุดพูด

            “มีอะไรอีกเยอะที่นายยังไม่รู้ยอล ฉันไม่คิดว่าที่นั่นเป็นปัญหาดอก สบายใจเถิด”

            “ขอบคุณมาก”

            ผมขอบคุณเขาที่เข้าใจว่านี่คืองานของเรา เหมือนที่เขาทำในห้องใต้ดินนั่น เขาเป็นคนที่วิเศษคนหนึ่งจริงๆ ถึงเขาจักคิดว่าผมเป็นคนต้องห้ามอีกคน เขาก็จักไม่กังขาในความสามารถในตัวผมดอก ซักวันเขาก็รู้เองว่าผมเป็นเพียงชายปกติเฉกเช่นเขา

            คฤหาสน์เก่าแก่หลังใหญ่สถาปัตยกรรมตกแต่งภายในและภายนอกเป็นแบบตะวันตกโดนแท้ มีท่าเรือขนาดเล็กหลังสวนให้เรือเราเทียบท่าได้ เจ้าของบ้านรอเราอยู่แล้วผมนัดเขาโดยโทรเลขด่วนที่ให้เอลเว่นเป็นคนส่งให้ ช่วยที่เราสร้างความเดือดร้อนให้กรมตำรวจ

            “มาช้า...ใจจดใจจ่อรอไม่ไหวอยู่แล้วรู้ไหม” เสียงอ่อนหวานหน่อยๆยิ้มให้ผม ผมลงจากเรือเดินขึ้นไปหาเขาที่คุ้นเคย

            ชายใบหน้าหล่อเหลาตาสีเทาแกรมฟ้าเข้ม รูปร่างสูงโปร่งแผงไหล่วงแขนกล้ามหน้าอกเรียกว่าสมบูรณ์แบบในสิ่งที่เขาเป็น ผมสีทองเข้มแนบเรียบรวบติดไปด้านหลัง ชุดเสื้อคอสูงพับปกลงมาผูกผ้าด้านนอกยาวลงมารับกับสูทหรูสีเหลืองเบจเข้ากับกางเกงท่องล่างเป็นชุดที่สุดแสนดูดี ผมชินกับกาแต่งตัวของชายผู้นี้แล้ว

            “เซอร์ฮอค วาเลน ดักลาสต์ แห่งเมืองอ็อกซ์ฟอร์ด รีดดิ้ง” ผมแนะนำเขาให้รู้จักทุกคน

            “คริสโตเฟอร์ อู เพื่อนรักของผม”

            “ลูกชายคนเดียวของอาเธอร์ของฉันเหรอ”

            ผมยักคิ้วน้อยๆให้คริสอย่ากังวลกับคำพูดของเขา “ฮอค เข้าไปด้านในกันเถอะ มีเรื่องให้ช่วยเสียแล้วสหาย” เขาโอบไหล่ผมพาดมือลงมาบีบก้นผมหยอกเย้าช่วยที่เดินเข้ามาข้างใน เราคุยกันอย่างออกรสออกชาติราวกับสหายที่พลัดพราก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจักยอมช่วยผม ศพที่ผมนำมาด้วยเด็กในคฤหาสน์นำเข้าห้องทำงานของเขาแล้ว ปัญหาคือเขาจักเริ่มลงมือให้หรือไม่นั่นแหละ

            ถ้าผมเห็นงานสำคัญกว่าเรื่องส่วนตัว เขาก็ตรงข้ามเขาใช้ชีวิตเพื่อตัวเองและทำอะไรที่เขาอยากจะทำเท่านั้น สิ่งที่เขาพอใจ...เขาจึงจักยอม

            “พักให้สบาย ให้เด็กจัดห้องให้แล้วสหาย ยอลคืนนี้เราจักดื่มด่ำกันด้วยไวน์รสเลิศที่ฉันรอคอย”

            “เอาสิ”

            ผมคิดไว้แต่แรกแล้วว่าเขารอให้ผมมาขอความช่วยเหลือ เขามองผมอยู่ ถึงท่วงท่าเขาจักดูอ่อนหวานกริยากรีดกราย แต่อาเธอร์เคยแนะผมว่าเขานั้นหนาพิงใจในคำว่าสามีมากกว่า วิชาเอาตัวรอดจักเอาออกมาใช้อย่างไรเล่าตอนนี้

            คริสมองผมด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึก เราต้องนอนกันคนละห้องแน่นอนอยู่แล้ว เรื่องนี้ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาหน่อยๆเพราะเขาจักได้ไม่กังวลในตัวผม

            “ผมขอตัวไปพักก่อนได้ไหมครับ” เขาพูดขึ้น ผมอยากห้ามการกระทำนั้นแต่ไม่ทันเสียแล้ว

            “ไปสิ๊ ไป...ตามสบาย” ฮอคออกเสียงส่งมือตามที่เขาอยากทำ

            คริสเดินตามพ่อบ้านเข้าไปด้านใน...

            “ยอล...”

            “ครับ”

            “เขาดูไม่พอใจนะที่นายอยู่กับฉัน”

            “ไม่หรอกฮอค เขาไม่ใช่คนแบบนั้น” ผมเดินไปนั่งใกล้ๆเขาหยิบมีดปลอกผลไม้ให้ “ฮอค เรื่องศพที่นำมาให้นายจักช่วยเราไหม”

            “ตอนนี้ฉันอยากให้นายอยู่กับฉัน”

            “กินนี่สิ” ผมป้อนแอปเปิ้ลยื่นใส่ปากเขา

            “นายคงไม่เอามีดไว้ข้างตัวเหมือนครั้งก่อนหรอกนะ”

            “ฉันให้นายได้เท่าที่ให้ได้ ขอโทษฮอค”

            “นายก็ทำให้ฉันใจอ่อนช่วยนายได้ทุกที”

            “อีกครั้งเถอะ”

            “คิดดูก่อน ครั้งนี้ต่างออกไป”

            “อืม” ผมไม่กล้าเร่งรัดอะไรเขาหรอก เราต้องมีแผนรับมือกับเขามากกว่านี้ เรื่องนี้ผมต้องคุยกับคริสอย่างด่วนที่สุด เขาต้องไม่ทำให้เราเสียมิตรภาพที่ดีกับฮอค

            “ฮอค ขอตัวไปดูสารวัตรเพื่อนของฉันก่อนได้ไหม”

            “ห่วงเขา”

            “ใช่”

            “ไปสิ”

            “ขอตัวนะ”

            ฮอคกำลังคิดว่าผมกับคริสมีความสัมพันธ์กันมากกว่าเพื่อน เรื่องนี้จักเป็นประโยชน์แก่เราเสียแล้ว

            ภายในห้องหรูหราตกแต่งโทนสีขาวแดงและทองผสมกันอย่างลงตัวทั้งห้อง คริสนอนอยู่ในเตียงที่ผมกำลังก้าวขึ้นไปนอนใกล้ๆ เขาลืมตาขึ้นมามองผม

            “คุยกันหน่อย” ผมยกมือก่ายหน้าผาก

            “พูดมาสิ”

            “ช่วยแสดงให้อะไรอีกอย่างเถิดคริส”

            “อะไร”

            “แสดงว่าเรารักกันในเรื่องต้องห้าม”

            “เห๊...อะไร..ทำไมเราต้องทำแบบนั้นล่ะ!” เขาลุกขึ้นมานั่งแล้วมองผมอย่างดุเดือด

            “ฮอคคิดว่าเราเป็นแบบนั้น”

            “แล้วยังไง เขาชอบนายไม่ใช่เหรอ”

            “ป่าว ...เขาไม่เคยชอบใคร มันจักดีเยี่ยมถ้าฟังให้จบ”

            “ว่ามาสิ”

            “พ่อของนายกับฉันรู้จักฮอคดี เราเคยช่วยกันคดีเดียวเท่านั้นเป็นคดีใหญ่เมื่อกลางปีก่อน ต่อมาเราแค่เพียงนัดเจอกันในที่สังสรรค์เท่านั้นเมื่อบ้านเขามีงานเลี้ยง เขาควงเด็กเปลี่ยนหน้าไม่ซ้ำทุกครั้งที่เรามา มันเป็นเรื่องปกติ นั่นคือเรื่องในอดีต” ผมลุกขึ้นมากระซิบกระซาบเขาแทน “เราต้องทำเหมือนเราแอบมีความสัมพันธ์กัน เขารู้ว่านายเป็นใครรวมถึงลูกของใคร เขาเป็นคนใจอ่อนในเรื่องความรัก เราต้องยอมช่วยเรา”

            “มันไม่เห็นจะเกี่ยวกัน”

            “ไม่ต้องทำก็ได้ อยู่ในสบาย ฉันจักจัดการเรื่องนี้เอง” ผมเคืองความคิดตื้นเขินของเขา

            ผมลุกขึ้นจากเตียง ฮอคเดินเข้ามาในห้องของคริสพอดี ผมมองไปทางฮอค

            “ทุกอย่างเรียบร้อยไหมที่รัก”

            “ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

            “ผมมีเรื่องจักขอหน่อยครับฮอค” คริสพูดขึ้น ผมหันไปมองเขา

            “ว่ามาสิลูกชาย”

            “ไม่ต้องจัดห้องแยกให้ยอล เรานอนร่วมกันได้!” เสียงเขาเข้มข้นดุดันและชัดเจนเกินผมจักพูดอะไรออกไปแล้ว

            “ดา..ย ได้สิ คืนนี้มาดื่มไวน์ด้วยกันนะ”

            “ครับ ด้วยความยินดี”

            เขาตกลงที่จักร่วมมือแล้ว ผมก็วางใจ...

            “อย่างนั้นตามสบายนะ ขอตัวก่อน”

            “ครับ/ครับ”

            ผมยิ้มให้เขาที่หันหน้าหนีไปอีกทาง ผมชกที่ไหล่เขาเบาๆเพื่อหยอกเย้า เขาสวนกลับมากดต้นคอผมบีบแล้วกดลงเตียง ... .. “อ่า...เจ็บๆๆ”

            “เจ็บหรือ” เขาปล่อยมือจากคอผม เอนตัวลงมานอนข้างๆมองหน้าคิ้วขมวด

            “หลอกดอก...ฮ่าๆๆๆ” ผมขยับคิ้วหน้าตาย

            เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกนอนยิ้มให้ผมอยู่แบบนั้น สหายผมนี่ใจดีหนักหนา เขาจับตัวผมให้หมุนกลับไปนอนในด้านเดียวกับเตียง

            “นอนกันเถอะ ยังไม่ได้พักเลย คืนนี้เรามีงานสังสรรค์”

            “ขอบคุณนะเพื่อนฉัน”

            “...”

            เขาหลับตาลงแล้ว แต่ผมก็อยากขอบคุณเขาอยู่ดี ความยินดีขนาดนี้หัวใจของผมนึกถึงความสำเร็จในเรื่องนี้อยู่รำไรแล้ว...

            ขอบคุณจริงๆนะเพื่อนของฉัน สหายรัก ที่รู้ว่าฉันจักยอมทำทุกอย่างเพื่อนงานสำเร็จ ผมจับใบหน้าที่หลับใหลไปแล้วของเขาไว้แล้วจูบลงที่ปลายจมูกโด่งนั้น ...เขากลับลืมตาขึ้นมา เราสบตากัน...