คนป่วยที่นอนขันเข่าข้างหนึ่งกอดหมอนข้างทันตัวเองไว้ด้านบนห้อยแค่ส่วนคอลงจากเตียง มองตามผมเดินไปเดินมา ยิ้มให้ผมอารมณ์ดี ผมก็ไม่รู้ทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้น ไม่ปวดหัวหรือไง -_-; แต่เห็นเขามีความสุข มันก็น่ารักดี ไม่กล้าดุหรอกครับ ภรรยาผมดุกว่า ^^;
วันนี้ทั้งวันชานยอลไม่ทำงานแล้ว หลังจากที่เมื่อคืนเขาก็นั่งทำมันจนเสร็จ TT; ส่วนผมนั่งทำแผลที่มือตัวเอง เขาไม่ทำแผลให้ผม ถึงผมจะอ้อนให้ทำให้ เขาบอกผมว่าคิดไปเองทำตัวเองก็รักษาเอง T[]T; ทีจะโหดก็ไร้เยื่อใยกับผมสิ้นเชิง พอผมทำแผลเสร็จก็ชี้นิ้วให้ผมเข้าไปที่ห้อง ผมขังตัวเองอยู่ในนั้นไม่กล้าออกมาอย่างสำนึกผิด แต่มันก็นอนไม่หลับ ใครจะหลับลงว่ะเมียนั่งทำงาน เมื่อแสงบอกเวลาเช้าผมเดินออกไปมอง เขาก็ยังนั่งทำงานอยู่ งานทุกอย่างเสร็จลงสมบูรณ์แล้ว เขาวานให้ผมขับรถนำมันไปให้นาอึนที่บริษัท กลับมาผมก็เห็นหน้าหวานนอนหลับสบายอยู่ที่เตียง ^^; ก่อนนอนเขาก็เก็บโต๊ะทำงานไว้เรียบร้อย พร้อมกับอาหารเช้าของผม สายๆผมตามเข้าไปนอนกอดเข้าไว้ แล้วหลับสนิทตามไป
10 ชม.ทีผมหลับไป -_-;
พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าภรรยาหายไปอีกแล้วครับ เขาเข้าครัวตามเคยทำอาหารเย็น มันดูเก้งๆกังๆกับไม้ค้ำยันหนีบกับแขน มือจับอุปกรณ์ทำอาหาร ผมยืนมองอยู่ข้างหลังคอยส่งอุปกรณ์ให้ ไม่กล้าเข้าไปทำโน้นนี่ช่วยกลัวเขาล้ม เขายังคล่องตัวอยู่ อาหารเสร็จเรียบร้อยแต่ผมยังไม่หิว เขาก็เหมือนกัน ‘ตื่นขึ้นมาผมดื่มนมแล้วครับ’ ตามนั้น ผมเลยไล่ให้ไปนอนพักที่เตียงต่อ ครั้งนี้บอกง่ายเชียว >//<;
“ห้อยหัวอย่างนั้น นานพอแล้วไหม?”
“ฮ่าๆๆๆ” เขาเอื้อมมือสองข้างยืดออกมาเหมือนจะคว้าอากาศ ชี้มาทางผม น่ารักจัง ^^; ผมเลยเดินเข้าไปช่วยประครองตัวให้เขาลุกขึ้นไปนั่งได้สะดวก
“พี่ครับ” เขาโน้มคอผมลงไปกอดไว้แนบอกลูบหัวผมเบาๆ O_o; มันยังไง
“หือ …หืม?” เสียงผมดูไม่ค่อยนิ่ง แต่ก็ตอบๆไปก่อน -_-;
มือเรียวประครองใบหน้าผมเบามากให้ผมเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหวานโน้มคอลงมาประกบปากผม ถึงจะไม่ใช่อย่างที่มันควรจะเป็น ผมก็ไม่สน ชั่งก่อน กลีบปากบางค่อยๆดูดปากผมช้าๆค่อยเป็นค่อยไป ไม่นานก็ถอนจูบออก แล้ววางมือบนหัวผม รอยยิ้มหวานส่งยิ้มมาให้ ยื่นหน้ามายี้จมูกผมไปมา อ่ะ … จุกที่ใจ โคตรมีความสุขเลยโว๊ย !!
“ขาผมหายเราไปแคนาดากันนะ”
>O<;
“อื้ม พร้อมจะไปแล้วเหรอครับ พี่ยังอยู่เกาหลีได้นะ คิดว่าจะทำสาขาเพิ่มที่นี่อยู่เหมือนกัน พี่คิดดูแล้ว ไม่ต้องรีบก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมพร้อม อยู่นี่มาทั้งชีวิตแล้ว แม่พี่อยู่ที่นั่นคนเดียว” เขากุมมือผมไว้ “เราไปอยู่กับท่านนะ ไปเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ให้เราทุกคน ไม่ใช่แค่เราสองคน”
...ผมเคยคิดแค่หลังแต่งงานอยากพาภรรยาไปเยี่ยมแม่บ้าง
ผมกอดเขาไว้แน่น “park chanyeol I love you.”
มันช้าไปด้วยซ้ำสำหรับคำนี้ ผมควรจะบอกเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ไม่ว่าความรู้สึกของผมมันจะเริ่มขึ้นตอนไหน ผมก็จะรักเขา รักภรรยาผมอยู่ดี เหมือนที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
...END...
///หือ? มือถือชานยอลนิ ทำไมวางที่พื้นว่ะ ไอ้ตัวแสบหลับไปล่ะ -_-;
ผมหยิบขึ้นมาดูหน้าจอมือถือยังสว่างอยู่ O_o;
คุยกับเพื่อนประโยคสุดท้ายคือชื่อผมเว้ย ! ขอดูหน่อยแล้วกัน
Jong in say :
อาการมึงเป็นอย่างไรบ้างว่ะ พวกกูจะไปเยี่ยมแต่หมอแม่งบอกกูว่ามึงออกไปแล้ว พวกกูไปเยี่ยมที่บ้านไหม แล้วมึงก็ไม่รับโทรศัพท์พวกกูด้วย !!
Me say :
ตัวเกือบหายดีล่ะ ชิวว่ะ เหลือขาอีกซักพัก กูทำงานโว้ยกลับมาก็นอน ไม่ต้องมาเยี่ยมกูหรอก กูโอเค
Jong in say :
ผัวมึงดูแลมึงโอเคป่าวว่ะ ไม่โอพวกกูจะไปสอนทฤษฎีให้ใหม่ กูเห็นนะในผับแต่พวกกูไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวมึง
O_o; ผมอ่านต่อ
Me say :
เขาดูแลกูดีมาก
Jong in say :
เอาความจริง
Me say :
จริง ดูแลกูดีมากอบายมุขออกจากตัวกูหมดเลย มีคนมากอดห่มผ้าให้ก่อนนอนทุกคืน กูรู้สึกตัวเองเหมือนเจ้าหญิง ฮ่าๆๆ พวกมึงอย่ากังวล
Jong in say :
เราเป็นเพื่อนกันมานาน กูถามตรงๆเลยว่ะ มึงยอมมันทำไมล่ะ มึงจัดได้สบาย ไอ้หล่อมันดูอ่อนกว่ามึงตั้งเยอะ
Me say :
กูยอมดีกว่าสบายดี กูโอเคนะ อารมณ์แต่กต่างโคตรว่ะมึง ที่กูไม่ให้พวกมึงมาบ้าน กูบอกตามตรง -_-; กูอยากมีอะไรกับเขาว่ะ แต่แม่ง… กูเป็นเจ้าหญิงอยู่ กูเจ็บแค่ขารักษากูยันผมหงอก กูทนไม่ไหวกูจับไม้พาดแม่ง ฮ่าๆๆๆ กูคิดถึงพวกมึงสุดๆ บอกพวกมันด้วยช่วงนี้กูถือสินอด อย่าติดต่อกู โอเค๊ กูรักพวกมึงนะ
Jong in say :
เออกูก็รักมึง อย่ามาพูดดีสัด ของขวัญแต่งงานถุงยางไหมน้อง
Me say :
ไม่จำเป็นว่ะ แต๊ง เก็บไว้เป่าโปร่งเหอะ
Jong in say :
แด่คริส สามีของปาร์คชานยอล
Me say :
แด่ ความเป็นจงอิน เมียน้อยผู้ภักดี
T[]T; @$@%$&#@%&%&%^&@^&Q^%&6 T^T; ………………… นี่คือ?